Αρθρα
Ήδη επί Τουρκοκρατίας, και με κορύφωση τα έτη μετά την απελευθέρωση, το Δυτικό-κοσμικό Πνεύμα έχει εισβάλει σε τέτοιο βαθμό στην Ελλάδα, ώστε να απειλή την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μα και της Ανατολής γενικώτερα. Η δυτική ιδεολογία είχε δημιουργήσει μία κοσμική παράδοση, η οποία εστόχευε στην ελαχιστοποίηση του ρόλου της Εκκλησίας.Παρατηρείται αύξησις της θρησκευτικής αδιαφορίας, αλλά και της αθεΐας, με ενδεικτικό παράδειγμα την περίπτωση του Θεοφίλου Καΐρη, ο οποίος, αν και ιερέας, ων επηρεασμένος από την Γαλλική Επανάσταση θέλησε να επιβάλη την δική του θρησκεία (ειδικώς σχεδιασμένος ναός, ειδικές εορτές, τελετές, προσευχές, έως και ειδικό ημερολόγιο, ακολουθών ως προς ετούτο το σημείο, ακριβώς τα πρότυπα της Γαλλικής Επαναστάσεως), αρνούμενος τον Χριστιανισμό.
Υποτιμάται η πνευματικότης της Ρωμανίας και του παραδοσιακού κοινοτικού πνεύματος, η οποία αρχίζει να υποχωρή ενώπιον ενός προοδευτικώς αυξανομένου ατομισμού, χαρακτηριστικού του δυτικού – αστικού πνεύματος. Η δουλική αυτή στροφή προς την Δύση, που είχε αρχίσει ακόμα και προ της πτώσεως της «Βασιλεύουσας» το 1453, κορυφώθηκε κατά τας αρχάς και τα μέσα του 19ου (ΙΘ) αιώνος, εξεφράσθη δε δια της δημιουργίας κομμάτων, τα οποία έφερον ως τίτλον τους τον επιθετικό προσδιορισμό του ονόματος της χώρας εκ της οποίας εξηρτώντο και την πολιτική της οποίας προωθούσαν (βλέπε Αγγλικό και Γαλλικό κόμμα). Η ‘αιρετική’ και ‘φραγκική’ Ευρώπη γίνεται μέσω του κύκλου των Ελλήνων Διαφωτιστών και κυρίως δια του Κοραή, ‘πεφωτισμένη’ και η στροφή προς αυτήν θεωρείται αναγκαία για την επιβίωση του Έθνους. Θα προσπαθήσουν λοιπόν την σύζευξη της Ανατολής μετά του δυτικού τρόπου ζωής, κίνησις, η οποία θα εξιδανικευθή εντέχνως δια της θεωρίας της λεγομένης «μετακενώσεως», συμφώνως προς την οποίαν, ο (αρχαιο-)ελληνικός χαρακτήρας του δυτικού πολιτισμού επιστρέφει, υποτίθεται, στην αρχική του κοιτίδα, την Ελλάδα.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Περιφερειακό Συμβούλιο: Αυστηρό μήνυμα προς την Επιτροπή «Ελλάδα 2021» για το σεβασμό της προσωπικότητας και της παρακαταθήκης του Ιωάννη Καποδίστρια
Το Περιφερειακό Συμβούλιο Ιονίων Νήσων κατά την συνεδρίασή του τις 28.05.2020 μετά από διαλογική συζήτηση, με αφορμή τον χαρακτηρισμό του Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, ως δικτάτορα, από μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 εξέδωσε το παρακάτω ψήφισμα:
1.Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν και παραμένει μια εμβληματική προσωπικότητα η οποία έχει καταξιωθεί στη συνείδηση του Επτανησιακού, Ελληνικού αλλά και του Ευρωπαϊκού λαού ως σύμβολο που κανείς δεν μπορεί να αμαυρώσει με επιπόλαιους, σκόπιμους, ανιστόρητους και κακόβουλους χαρακτηρισμούς παραχαράσσοντας την ιστορική αλήθεια.
2.Ο Ιωάννης Καποδίστριας αποτελεί για όλους τους Έλληνες τον άσβηστο πυρσό της εθνικής μας αυτοσυνείδησης που μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά ως μια ιστορική συνέχεια. Η παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας έχει στόχο να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο που αενάως τροφοδοτεί όλα τα πολιτιστικά, κοινωνικά και πανανθρώπινα χαρίσματα αυτού του λαού.
3.Η προσήλωση του Ιωάννη Καποδίστρια στο καθήκον, η ανιδιοτέλειά του -καθώς δεν εισέπραξε ποτέ την αντιμισθία που η Βουλή του ενέκρινε- και η πίστη του για την ανάγκη να λειτουργήσει το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος με κανόνες ισονομίας και δικαίου, ανεξάρτητου από υποτέλειες και ξένες επιρροές, του στέρησε το δικαίωμα εις την ζωή.
Λίγες γραμμής μιας ανάρτησης που έγινε στα social media της επιτροπής «Ελλάδα 2021», αποδείχτηκαν αρκετές για να προκαλέσουν αναστάτωση. Εκεί αναφερόταν η θέση του πανεπιστημιακού και μέλους του «Ελλάδα 2021» Αριστείδη Χατζή πως ο Καποδίστριας κήρυξε μία «εκσυγχρονιστική δικτατορία» απέναντι στην οποία «οι δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι Έλληνες δεν το έβαλαν κάτω». Πολλοί αναγνώστες ερεθίστηκαν και κατηγόρησαν τον κ. Χατζή και την Επιτροπή για ανιστόρητη και άδικη επίθεση προς τον Καποδίστρια. Μπορούν, όμως, να κάνουν λάθος και οι δύο πλευρές; Και μήπως ο χαρακτηρισμός του Καποδίστρια ως «δικτάτορα» είναι το μικρότερο πρόβλημα;
Η πολιτική ταυτότητα του Καποδίστρια
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήρθε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1828. Μία από τις πρώτες του κινήσεις ήταν να ζητήσει την παραίτηση της Βουλής και την αδρανοποίηση του Συντάγματος που είχε ψηφίσει η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας το 1827. Ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και ο Καποδίστριας υποστήριξε πως οι περιστάσεις επέβαλαν να έχει στα χέρια του όλη την εξουσία ώστε να μπορεί να παίρνει εύκολα αποφάσεις. Απείλησε, μάλιστα, πως αν οι όροι του δεν γίνονταν δεκτοί, θα παραιτούνταν και θα αποχωρούσε αμέσως. Υπό την πίεση των στιγμών, όλοι υποχώρησαν. Η Βουλή παραιτήθηκε σύσσωμη και ένα από τα θεμέλια των σύγχρονων κρατών, η διάκριση των εξουσιών, καταργήθηκε, χωρίς καλά-καλά να έχει εδραιωθεί.
Από τον Σάββα Καλεντερίδη
Το 1921 η Ελλάδα ήταν απασχολημένη με τη Μικρασιατική Εκστρατεία, που κατέληξε στη μεγαλύτερη καταστροφή που υπέστη ποτέ ο Ελληνισμός στην Ιστορία του και δεν κατέστη δυνατόν να εορταστεί η επέτειος των 100 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Έκτοτε πέρασε ένας αιώνας, ο Ελληνισμός «ακρωτηριάστηκε», αφού, πέραν της ανταλλαγής των πληθυσμών, που υπογράψαμε το 1923, είδαμε αυτά τα 100 χρόνια να εξελίσσεται το φαινόμενο της συρρίκνωσης του Ελληνισμού από πολλές περιοχές της Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου, όπου είχε παρουσία χιλιετιών. Η μόνη αναλαμπή ήταν η παραχώρηση από τους συμμάχους μας στον Β΄ Π.Π. και στην Αντίσταση των Δωδεκανήσων, που επισκιάστηκε από την απώλεια του 37% της Κύπρου το 1974.
Σε περίπου επτά μήνες θα καλωσορίζουμε το 2021, χρονιά που συμπληρώνονται 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Οι εθνικές εορτές και οι επέτειοι θεσπίστηκαν και εξυπηρετούν έναν συγκεκριμένο σκοπό: την ενότητα του έθνους μέσα από τη διατήρηση της συλλογικής ιστορικής μνήμης και την τόνωση του εθνικού φρονήματος.
τοῦ πρέσβεως ἐ.τ. Περικλῆ Νεάρχου
Ὁ Ἀριστείδης Χατζής, ποὺ φέρεται ὡς συντάκτης τοῦ βέβηλου κειμένου γιὰ τὸν Καποδίστρια, στὸ ὄνομα τῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Ἐπετείου τῶν 200 χρόνων ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, εἶναι ὁ κινητήριος νοῦς στὴν μὴ κερδοσκοπικὴ ὀργάνωση ΚΕΦΙΜ, ποὺ ἔχει ὡς σκοπὸ τὴν μελέτη καὶ τὴν διάδοση τοῦ φιλελευθερισμοῦ, νοουμένου στὴν ἐκδοχὴ τοῦ διεθνοῦς νεοφιλελευθερισμοῦ τῆς Σχολῆς τοῦ Σικάγου.
Ἡ ὀργάνωση αὐτὴ δραστηριοποιεῖται μέσα στὸν Πανεπιστημιακὸ κυρίως χῶρο καὶ στρατολογεῖ φοιτητὲς στὶς ἰδέες τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, μὲ τὴν ἀξιοποίηση κάθε δυνατοῦ πλεονεκτήματος ποὺ παρέχει ἡ εὔνοια τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ δασκάλου καὶ ἡ συνεργασία μὲ ξένες ὀργανώσεις τοῦ διεθνοῦς νεοφιλελευθερισμοῦ, ποὺ συγχέεται σήμερα μὲ τὴν παγκοσμιοποίηση καὶ τὰ ἐθνομηδενιστικὰ ἰδεολογήματα.
Ὑπάρχει, κατ' ἀρχήν, ἕνα θέμα δεοντολογίας, κατὰ πόσο ἕνας καθηγητὴς Πανεπιστημίου ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ κάνει κατάχρηση τῆς θέσεώς του γιὰ νὰ ἐπιδίδεται σὲ ἰδεολογικὴ προπαγάνδα, μέσω ὀργανώσεων ποὺ ὁ ἴδιος συστήνει καὶ προάγει στὸ...
Πανεπιστήμιο, συνεργαζόμενος μάλιστα μὲ ξένα κέντρα ἰδεολογικῆς προπαγάνδας.
Εἶναι πολὺ διαφορετικὴ ἡ διεθνὴς συνεργασία καὶ δραστηριότητα, ποὺ ἀναφέρεται σὲ ἐπιστημονικοὺς σκοποὺς καὶ πολὺ διαφορετικὴ ἡ ἀπροκάλυπτη προπαγάνδα, ποὺ ἐκφεύγει τῶν ὁρίων τῆς πανεπιστημιακῆς τάξεως. Τὸ ΚΕΦΙΜ, ἄλλωστε, δὲν περιορίζεται στὴν ἁπλὴ προπαγάνδα. Προσφέρει εὐκαιρίες προσωπικῆς ἀνελίξεως καὶ σταδιοδρομίας, μέσα ἀπὸ τὶς Εὐρωπαϊκὲς κυρίως ἀλλὰ καὶ ἄλλες διεθνεῖς συνεργασίες καὶ ἐξασφαλίζει, μὲ ἄξονα τὶς ἰδέες τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ, ἀλλά, ὅπως ἀποδεικνύεται, καὶ τοῦ ἐθνομηδενισμοῦ καὶ τοῦ λεγόμενου «πολὺ πολιτισμοῦ». Οἱ εὐκαιρίες δὲν προσφέρονται γενικὰ σὲ ὅλους τους φοιτητὲς τοῦ Πανεπιστημίου, ἀλλὰ στοὺς ἰδεολογικοὺς προσήλυτούς του ΚΕΦΙΜ.
