28ⁿ Οκτωβρίου
Γιὰ τὴ νίκη ἐμπρὸς
εἶν’ ὁ δρόμος λαμπρός.
Νά ἡ δόξα, ποὺ ἀνοίγει στὴ μάχη
τὰ χρυσᾶ της πτερά,
σὰν μιὰν ἄλλη φορὰ
στῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχη.
Κι ἂν εἶν’ σκοτεινιὰ
καὶ βαρειὰ καταχνιὰ
κι ἂν ἡ νύκτα δὲν ἔχῃ φεγγάρι,
λαμπρὸ φῶς ὁδηγεῖ
στὴ δαφνόσπαρτη γῆ:
ὁ δαυλὸς τοῦ Κανάρη.
Τῖμος Μωραϊτίνης
Πηγή: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ Ε' Δημοτικού 1955
(Πατριωτικὸς διάλογος)
ΠΡΟΣΩΠΑ
Η ΕΛΛΑΣ — Ο ΤΣΟΛΙΑΣ — Ο ΦΑΝΤΑΡΟΣ — Ο ΝΑΥΤΗΣ — Ο ΑΕΡΟΠΟΡΟΣ
Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ — Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ — ΤΟ ΣΩΦΕΡΑΚΙ.
ΕΛΛΑΣ
28η Ὀκτωβρίου Ι940. Ἡμέρα νίκης και δόξης. Τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἐδώσαμε στὴν καταφοβισμένη ἀνθρωπότητα τὴν ἰδέα, ὅτι οἱ ἐχθροὶ δὲν ἤσαν ἀνίκητοι. Ἐδώσαμε τὸ θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα στοὺς σκλαβωμένους. Ἐσώσαμε τὸν πολιτισμό. Ἔχαρίσαμε στοὺς ἐλευθέρους λαοὺς τὴν νίκη. Θέλω σήμερα νὰ εὐχαριστήσω τοὺς ἀγαπημένους μου, πρωτεργάτες τῆς νίκης. Ἔλα, ἀθάνατε Τσολιᾶ!
ΤΣΟΛΙΑΣ
(Χαιρετᾷ καὶ στέκεται κοντὰ στὴν Ἑλλάδα)
Σὰν μ’ ἐκάλεσε ἡ Πατρίδα
στὰ ὅπλα ἐκείνη τὴ φορά,
ἐπῆγ’ ἅμεσως στὸ στρατό,
εἶχα στὰ πόδια μου φτερὰ
κι ἐκεῖ μὲ λόγχη
καὶ βροντοφωνάζοντας «ἀέρα!»
ἔστειλα τοὺς ἐχθρούς μας
στὸν κακό τους καὶ πιὸ πέρα.
ΕΛΛΑΣ
Καλά, λεβέντη μου, ἡ δόξα καὶ ἡ δάφνη σοῦ ἀξίζουν.
Ἔλα, ἀθάνατε Φαντάρε!
ΦΑΝΤΑΡΟΣ
(Χαιρετᾷ)
Σὰν μ’ ἐκάλεσε ἡ Πατρίδα
στὰ ὅπλα ἐκεῖνο τὸν καιρὸ,
βρέθηκα μὲ μιᾶς στὴ μάχη
μ’ ἕναν ὕπουλο ἐχθρό.
Μὲ τὴν πίστι στὸ Θεό μας
καὶ τὸ ἑλληνικὸ τὸ θάρρος,
ἔγινα γιὰ τὴν Πατρίδα
ὁ ἀθάνατος Φαντάρος.
Καὶ στὴ Βόρειο Ἤπειρό μας,
μ’ ἄλλα μας παιδιὰ γενναῖα
ἔστηοα τὴ δοξασμένη
τῆς Ἑλλάδος μας σημαία.
ΕΛΛΑΣ
Εὖγέ σου καὶ σὺ λεβέντη. Δόξες, δάφνες σοῦ ἀξἴζουν.
Ἔλα, ἀθάνατο Ναυτάκι!
ΝΑΥΤΗΣ
Σὰν μᾶς πνίξανε τὴν «Ἕλλη» μας, στὴν Τῆνο,
τὸ δοξασμένο τὸ καράβι μας ἐκεῖνο,
ὡρκίστηκα πὼς πρὶν περάσουν λίγοι μόνο μῆνες
θά ’κανα ἐγὼ στὸ Ναυτικὸ καινούργιες Σαλαμῖνες.
Καὶ μὲ τῆς Παναγιᾶς μας τὴ βοήθεια καὶ τὴ. χάρι
ζωντάνεψα ξανὰ τὸν μπουρλοτιέρη τὸν Κανάρη.
Κι ἔτσι ὁ ἐχθρὸς ὁ δόλιος τὰ πλήρωσε πολύ,
ἔκανα θρῦλο ἐγὼ στὰ πέλαγα τὸν «Παπανικολῆ».
ΕΛΛΑΣ
Εὖγε, Ναυτάκι τιμημένο.Ἔλα κι ἐσὑ, καλέ μου
Ἀεροπόρε!
ΑΕΡΟΠΟΡΟΣ
Ἥμουν κι ἐγὼ παρών, ὅπως καὶ πάντα,
μέσ’ στὸ μεγάλο πανηγύρι τοῦ Σαράντα.
Τὸν ἐχθρό, ποὺ ἔφευγε, ἀπὸ ψηλὰ κοιτοῦσα
καὶ μὲ τὶς βόμβες μου τὸν γλυκοχαιρετοῦσα.
Δὲν σταματοῦσα· καὶ μὲ ἥλιο καὶ με τ’ ἄστρα
γκρέμιζα τοῦ ἐχθροῦ τ’ ἀτσάλινα τὰ κάστρα.
Τ’ ἀεροπλάνο μου πάντοτε πρῶτο ἐπετοῦσε
καὶ πάντα ἀνίκητο, γιατὶ ἡ Πατρίδα τὸ ζητοῦσε.
ΕΛΛΑΣ
Εὖγέ σου, Σταυραετέ μου δοξασμένε. Ἔλα κι ἐσύ, μικρή
μου Νοσοκόμα!
ΝΟΣΟΚΟΜΑ
Μαζὶ μὲ τὸν Τσολιᾶ καὶ τὸ Φαντάρο
βρέθηκα πρώτη στοῦ πολέμου τὴ φωτιά,
ποτέ μου δὲν λογάριασα τὸ χάρο
γιὰ τὴν Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα τὴ γλυκειά.
Πόσες φορὲς στοῦ πόνου τὸ κρεβάτι
σὰν μάννα κι ἀδερφὴ πονετικιά,
πόσες νυχτιὲς δὲν ἔκλεισα οὔτε μάτι,
σὲ κάποιο χειρουργεῖο ἡ φτωχιά.
ΕΛΛΑΣ
Εὖγέ σου, Νοσοκόμα τιμημένη. Ἔλα κι ἐσύ, καλή μου
Ἑλληνίδα!
ΕΛΛΗΝΙΔΑ
Κι ἐγὼ στὸ πανηγύρι τοῦ Σαράντα
ἐδούλεψα, δὲν ἔμεινα στὴν μπάντα,
κουβάλαγα στὴν πλάτη ταχτικὰ
ἐκεῖ στὴν Πίνδο πυρομαχικά.
Δούλεψα νύχτα - μέρα στοῦ Στρατιώτη τὴ Φανέλλα
Πῆρα τουφέκι πλάϊ στοῦ Τσολιᾶ τὴ φουστανέλλα.
Κι ὅταν ἐλεύθερη νὰ ζήσω δὲν μπορῶ,
χορεύω τότε τοῦ Ζαλόγγου τὸ χορό!
ΕΛΛΑΣ
Εὖγε, καλή μου Ἑλληνίδα! Ἔλα, καλό μου Σωφεράκι!
ΣΩΦΕΡΑΚΙ
Σὰν ἔπιασα στὸ χέρι τὸ τιμόνι
γιὰ τὴν Ἑλλάδα, τὴ γλυκειά μας μάννα,
ἐφόρτωνα ὅσο μποροῦσε νὰ σηκώνῃ
μὲ πυρομαχικὰ καὶ κουραμάνα.
Κι ὅταν τὸ αὐτοκίνητο γιὰ λίγο παρατοῦσα,
ἐκεῖ στὴν πρώτη τοῦ πολέμου τὴ γραμμή,
ἅρπαζα τὰνκς καὶ τὸν ἐχθρό μας πολεμοῦσα
γιὰ οἰκογένεια, γιὰ πίστι, γιὰ τιμή.
ΕΛΛΑΣ
Εὖγε καὶ σύ, καλό μου Σωφεράκι. Εὖγε σὲ ὅλους σας.
Εὖγε καὶ στὸν ἔνδοξο Ἑλληνικὸ λαό, ποὺ μὲ τὴν ὁλόψυχη
συνδρομή του ἐκερδίσαμε τὴ νίκη καὶ ἐδείξαμε στὸν κόσμο ὅτι:
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
(Τραγουδοῦν)
Ἡ Ἑλλάδα ποτὲ δὲν πεθαίνει
δὲν τὴ σκιάζει φοβέρα καμμιὰ κ.λ.π.
(Μὲ βῆμα καὶ μὲ τραγούδι χαιρετοῦν ὄλοι στρατιωτικὰ καὶ
φεύγουν).
Πηγή: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ Γ' Δημοτικού 1955
Ἐμπρός! Ὁλόρθοι, ἀτρόμαχτοι.
Μαυρίλα, ἀστροπελέκι.
Νά τὸ σπαθί, γοργάστραψε,
καὶ νά ἡ βροντή, τουφέκι.
Στὸν Πίνδο ἀπ’ τὸν Ταΰγετο
καὶ στὰ Βαλκάνια ὥς πέρα
μιὰ φλόγα, μιὰ φοβέρα
κι ἕνας ὁ νοῦς: Ἐμπρός!
Ἐμπρός, ἀδέρφια, ἀτράνταχτοι,
κι ἂς πέφτῃ ἀστροπελέκι.
Νά τὸ σπαθί, γοργάστραψε,
βρόντησε τὸ τουφέκι.
Κρήτη, ὁ Μωριᾶς, ἡ Ρούμελη,
ἐμπρός. Ἡ Ἑλλάὃα λάμπει,
ἀχολογᾶν οἱ κάμποι,
καῖνε οἱ καρδιες. Ἐμπρός!
«Παιδικὴ Ἀνθολογία» Κ. Παλαμᾶς
Πηγή: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ Γ' Δημοτικού 1955
Προχθὲς ὁ Διευθυντὴς του σχολείου εἶχε μιλήσει γιὰ τὸν Ἑλληνικὸ στρατό. Ἦτο ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ εἶπε, πὼς μιὰ τέτοια ἡμέρα, στὰ 1912, ὁ στρατός μας ἐλευθέρωσε τὴν Θεσσαλονίκη.
Σήμερα πάλι ἄλλη ἑορτή. Ἡ μεγάλη Ἐθνικὴ Ἑορτὴ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου.
Σημαῖες στολιζουν ὅλα τα σπίτια καὶ μιὰ μεγάλη κυματίζει στὸν,ἐξώστη τοῦ Κοινοτικοῦ γραφείου. Οἱ καμπάνες ἀπὸ τὸ πρωΐ σημαίνουν χαρμόσυνα. Ἔτσι ἐσήμαιναν καὶ μιὰν ἡμέρα στὰ Ι940, ἀλλὰ γιὰ νὰ εἰδοποιήσουν τὸν κόσμο γιὰ τὸν κίνδυνο, ποὺ
ἅπλωνε τὰ φτερά του ἐπάνω ἀπὸ τὴν ὄμορφη πατρίδα μας. Ἐχθροὶ τῆς ῾Ελλάδος μᾶς εἶχαν κηρύξει τότε ἐξαφνικὰ τὸν πόλεμο.
28 Ὀκτωβρίου 1940. Μεγάλες ἄσπρες κόλλες, κολλημένες στοὺς τοίχους, ἔδιναν τὴν ἡμέρα ἐκείνη τὴν εἴδησι σ’ ὅλες τὶς πόλεις καὶ στὰ χωριὰ κι ἐκαλοῦσαν ὅλους τοὺς Ἕλληνες στὰ ὅπλα.
Ἐκινδύνευε ἡ ἐλευθερία μας καὶ ὅλοι ἔπρεπε να ὑπερασπίσωμε τὴ γῆ τῶν πατέρων μας.
Ὅλοι οἱ Ἕλληνες ἔτρεξαν πρόθυμα στὴ φωνὴ τῆς Πατρίδος. Ἄφησαν τὰ σπίτια τους, τοὺς γονεῖς, τὴν, οἰκογένειά τους, τὴ δουλειά τους. Ἔτρεξαν ἀπ’ ὅλα τὰ μέρη ἐνθουσιασμένοι, ὅλοι ἀγαπημένοι, μὲ πίστι στὸ Θεὸ γιὰ τὴ νίκη.
Γιατὶ ὁ πόλεμος, ποὺ μᾶς εἶχαν κηρύξει οἱ ἐχθροί, ἦτο ἄδικος.
Μὲ τὴν τίμια στολὴ τοῦ στρατιώτη, νέοι καὶ ἡλικιωμένοι, ὥρμησαν στὴ φωτιά. Μὲ τὸ τραγούδιστὰ χείλη ἐσκαρφάλωσαν στ’ ἀπόκρημνα καὶ χιονισμένα βουνὰ τῆς Ἀλβανίας. Καὶ μὲ τὴ βοήθεια τῆς Παναγίας ἐνίκησαν νίκη μεγάλη καὶ ἔνδοξη.
Τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος ἐγέμισε λάμψι. Αὐτὴ τὴ μεγάλη νίκη ἑορτάζουν σήμερα καὶ στὸ Χωριό.
Ἀπὸ ἡμέρες τὰ παιδιὰ ἔχουν στολίσει τὸ σχολεῖο μὲ μικρὲς χάρτινες σημαῖες καὶ μὲ διάφορες γαλανόλευκες ἐπιγραφές.
Μετὰ τὴ δοξολογία, ὅλος ὁ κόσμος πηγαίνει στὸ Ἡρῷο τοῦ Χωριοῦ, γιὰ νὰ καταθέσῃ στεφάνι ἀπὸ δάφνη κι ἄλλα στεφάνια ἀπὸ λουλούδια. Τὸ Ἡρῷο εἶναι μιὰ μεγάλη μαρμάρινη στήλη. Ἐπάνω στὴ στήλη αὐτὴ εἶναι γραμμένα τὰ ὀνόματα τῶν ἡρώων τοῦ Χωμιοῦ, ποὺ ἔπεσαν γιὰ τὴν Πατρίδα. Τὸ ἔχουν κλεισμένο τριγῦρο μὲ κάγκελλα καὶ ἔχουν φυτεύσει τὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου λογιῶν λογιῶν ἄνθη κεὶ πρασινάδες.
Ἐμπρὸς στέκονται οἱ ἀνάπηροι μὲ τὰ μετάλλια στὸ στῆθος, ὁ Πρόεδρος τῆς Κοινότητος μὲ τὸ Κοινοτικὸ Συμβούλιο, ὁ παπᾶς, ὁ Διευθυντὴς τοῦ σχολείου καὶ ἄλλοι ἐπίσημοι τοῦ Χωριοῦ. Ἔπειτα εἶναι τὰ παιδιὰ τοῦ σχολείου σὲ παράταξι. Ὁ ἀέρας γεμίζει ἀπὸ ἐμβατήρια καὶ πατριωτικὰ τραγούδια.
Πηγή: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ Γ' Δημοτικού 1955
Ὁ Διευθυντὴς τοῦ σχολείου εἶπε περίπου τὴν παρακάτω ὁμιλία:
Κυρίες καὶ Κύριοι, ἀγαπημένα μας παιδιά.
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα ἐδῶ γιὰ νὰ τιμήσω με τὸ ἱερὸ σύμβολο τοῦ Ἔθνους μας, τὴν ἔνδοξη Γαλανόλευκη.
Κάθε Ἔθνος ἔχει τὴ δική του Σημαία.
Τὴ Σημαία μας, τὴ Γαλανόλευκη, τὴν ὕφανε ἡ Δόξα, τὴν ἐκέντησε ἡ ᾽Ελευθερία καὶ ὑπερήφανη κυματίζει καὶ διαλαλεῖ στὰ πέρατα τῆς γῆς τὴν Ἑλληνικὴ τιμὴ καὶ τὸν ἡρωϊσμὸ τῆς φυλῆς μας,
Αὐτὴ στὰ χρόνια τῆς μαύρης σκλαβιᾶς ἐδυνάμωσε τοὺς γίγαντες τοῦ 21. Αὐτὴ ἐδιάβηκε τιμημένη καὶ ὑπερήφανη τὴν Ἤπειρο, τὴ Μακεδονία, τὴ Θρᾴκη, αὐτὴ ἐκυμάτισε στὴν Κρήτη καὶ στὰ νησιά. Αὐτὴ ἀγκάλιασε κάτω ἀπὸ τὶς δοξασμένες πτυχές της τὰ μαρτυρικὰ καὶ ἡρωϊκὰ Δωδεκάνησα.
Σὰν σήμερα, κάτω ἀπ’ τὴ γαλανόλευκη Σημαία καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὁ ῾Ελληνικὸς Στρατὸς ἐλευθέρωσε στὰ 1912 τὴν ὄμορφη Θεσσαλονίκη, μὲ ἀρχηγὸν τὸν στρατηλάτη Βασιλέα Κωνσταντῖνον.
Περιμένει νὰ στηθῇ στὴν Κύπρο καὶ στὴν Ἤπειρο, ποὺ εἶναι ἀκόμη σκλαβωμένες.
Ἡ Σημαία μας συμβολίζει τὴν ῾Ελλάδα μας. Τὸ λευκό της χρῶμα συμβολίζει τὸ χιάνι τῶν βουνῶν μας, τὸ γαλάζιο, τὸν ξάστερο οὐρανὸ καὶ τὰ γαλάζια πέλαγα τῆς Πατρίδος μας, καὶ ὁ σταυρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ θρησκεία μας.
Ζήτω τὸ Ἔθνος!
Ζήτω ὁ Βασιλεύς!
Ζήτω ἡ γαλανόλευκη Σημαία μας!
Ὅλοι ἐφώναξαν δυνατὰ «Ζήτωωωωω!» καὶ ἔκλεισε ἡ ἑορτὴ μὲ τὸν Ἐθνικὸν Ὕμνο.
Πηγή: ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ Γ' Δημοτικού 1955
